De mythe van de verstaanbaarheid
Ilja, je hebt me aan het denken gezet.
Ik schrijf
(nog niet zo lang)
in de traditie die jij zo verfoeit.
Ik schrijf over mijn kat,
mijn geliefde,
het kind dat er nooit gekomen is,
de zak friet waar ik op ging zitten,
of over het feit dat ik een boterham met pindakaas
eerst helemaal fijn kauw
en daarna de bruin gemalen smurrie
minutenlang door mijn mond laat walsen
voordat ik het doorslik.
In begrijpelijke taal.
Omdat er zoveel schoonheid zit in het gewone, het onnozele, het banale.
knabbelspek
borstelkop
ophangplakkers
Wist je dat ik mezelf
vroeger Miete noemde?
Reactie op het essay van Ilja Leonard Pfeiffer 'De mythe van de verstaanbaarheid'.
De mythe van het spontane meisje
Ilja,
toeval bestaat niet;
ik heb ook jarenlang
in een medisch traject gezeten
om een kind te krijgen.
Een heel boeiende gebeurtenis
om over te schrijven
vind ik dit niet.
Ik heb het liever over een tampon
die tijdens het ontharen van mijn benen
uit mijn vagina wordt gerukt
omdat het touwtje per ongeluk wordt gegrepen
door de ronddraaiende epileerkop.
Wanneer heeft iets de potentie om kunst te zijn?
Heeft een gedicht
over een uitgerukte tampon
bestaansrecht?
Is het betekenisloos?
Of wordt het de basis voor een nieuwe inhoud?
Ik heb helaas geen tatoeage
van een dolfijn.
Wel een halve pink.
Wil je die zien?
Reactie op het essay van Ilja Leonard Pfeiffer 'De mythe van het spontane meisje'.
